De hufter op het witte paard - Kapitel 8

ben in nader contact. Een hele zelfoverwinning!

Het is allemaal zo ingewikkeld, zolang niet duidelijk is hoe de wederzijdse standpunten liggen.

Ik had mijn standpunt in elk geval behoorlijk duidelijk gemaakt toen ik mijn nummer in de praktijk achterliet. En met elk uur dat verstreek had ik minder het gevoel een heldin te zijn. Om middernacht ging ik naar bed in de zekerheid dat ik mijzelf volkomen belachelijk en tot een volslagen idioot had gemaakt.

Pas de volgende middag belde Jo terug. Ik was net in de studio en probeerde een Resopla-bijzettafeltje (`Uw functionele hulp in de huishouding en op het werk’) fotografisch nog een greintje waardigheid te verlenen. Van mijn eigen waardigheid was tegen die tijd niets meer over.

`Cora, er is zoiets grappigs gebeurd.’ Jo klonk ietwat bedrukt. Dat is niks voor haar.

`Wat is er?’ Ik had op dat moment werkelijk genoeg aan mijn eigen problemen. Acuut verlies van gevoel van eigenwaarde, gepaard gaande met een significante beenverkorting.

`Toen ik gisteravond thuiskwam stond er een boodschap op mijn apparaat.’

Geluksvogel. Bij mij niet.

`Een of andere Daniel. Wil een afspraakje met me maken. Ik ken die vent helemaal niet.’

Hè? Wat? Hoezo? Daniel? Mijn dr. Hofmann? Belt mijn beste vriendin op? Ik ging bijna van mijn stokje, waar was de bodem onder mijn voeten? Mokerslag van het noodlot.

Ik probeerde me goed te houden. Ik mocht Jo’s geluk niet in de weg staan. Duidelijke zaak. Heeft een man mijn nummer op zijn bureau liggen, doet-ie alle mogelijke moeite om Jo’s privé-nummer, een geheim nummer nota bene, te achterhalen.

Ik voelde me op onaangename wijze aan onze jonge jaren herinnerd. Wie was er verliefd op onze filosofieleraar? Ik. Wie was er met onze filosofieleraar naar bed geweest? Jo!

Maar het ergste was nog het geval met Jörg geweest. Ik had die jongen aanbeden. Ik was dertien, hij zeventien en hij zat toch maar twee klassen boven mij omdat hij twee keer was blijven zitten. Op een keer belde hij me op – gelukkig was mijn vader niet thuis – en vroeg of hij mij niet even ergens kon ontmoeten. Ik zweefde naar de afgesproken plek, zag opgetogen mijn ontmaagding tegemoet, en wat deed Jörg? Jörg overhandigde me een brief met het verzoek deze aan Jo te geven.

En wat vooral zo vernederend was geweest: Jo was totaal niet geïnteresseerd geweest in Jörg. Dat vond ik nog het meest kwetsende, dat Jo het zich kon permitteren een jongen af te wijzen die ik niet kon krijgen.

Er was nog niets veranderd. Hoe had ik ooit kunnen denken dat een man die mij had gezien naast mijn stralend mooie, blonde Johanna, volstrekt niet geïmponeerd zou zijn door haar maar wel belangstelling zou hebben voor mij? Bitter. Rampzalig. Glasheldere nederlaag. Ik had niet alleen verloren van Ute Koszlowski, nee, ik had verloren van mijn beste vriendin.

Kan een vrouw verder leven met zo’n schande?

Volgens mij niet.

Ik probeerde kalm te blijven.

`Ben je nu thuis? Ja? Laat me dat bericht dan eens horen.’ Jakkes. Wat was ik klein. Wat een masochistische aanleg. Strooi zelf nog wat zout in mijn wonden. Maar ik wilde niet dat Jo iets door zou hebben. Mijn toekomst was zo-even in elkaar gedonderd, nu moest ik me groothouden en mijn vriendin mijn eigen gebroken geluk in handen leggen.

`Ogenblikje.’ Ik hoorde hoe Jo het bandje terugspoelde. `Hier komt-ie.’

` Hallo. U hebt het juiste nummer gedraaid, maar op een verkeerd moment. Laat alstublieft een boodschap achter na de piep. Piep. ’

` Ja, eh, goedenavond. Met Daniel Hofmann. Ik zou graag uw goede kanten leren kennen. Bel mij op als u die echt hebt. Mijn nummer is 32 06 75.’

Hè? Wat? Hoezo? Goede kanten? Die heb ik toch? Dat is toch…? Hoe is dat mogelijk? Hè?

`Wat denk je, Cora? Hoe komt die vent trouwens aan mijn nummer?’

Ja, hoe? En hoezo trouwens? En…? Op dat moment begreep ik het. Ik brak in een hysterisch vreugdegehuil uit.

`Ben je gek geworden? Cora? Kun je me even uitleggen wat er aan de hand is?’

Toen ik na enkele minuten van allemachtig meidenachtig gegil weer in staat was om op beschaafde wijze te spreken, deed ik Jo verslag van mijn ontmoeting met dr. Daniel Hofmann. Van mijn vernedering. Van mijn beenverkorting. Van mijn heldendaad. En dat ik in alle opwinding niet mijn eigen maar Jo’s nummer op het recept had geschreven.

Een begrijpelijke fout, vind ik zelf. Tenslotte bel ik mezelf nooit op. En Jo’s nummer bel ik zo’n vijf keer per dag en ik zou het te allen tijde kunnen opdreunen, zelfs in barensnood.

Ja! Ja! Jaaa! Ik had gewonnen. Ute Carmen Koszlowski, maak je borst maar nat! Cora Hübsch heeft net een eerste stap op weg naar zelfverwezenlijking gezet!

Ik sprak met Jo af voor die avond om de verdere gang van zaken te bespreken. Van nu af aan moest elke stap zorgvuldig worden gepland.

18:17

Bevind mijzelf in een fase van acute en pijnlijke verliefdheid. Mag mezelf in geen geval laten gaan.

Verliefd zijn is marketing. Als je ooit het stadium van de wederzijdse liefde bereikt, dan kun je geheel jezelf zijn. Tot die tijd moet je je aan bepaalde spelregels houden om de tweede ronde te kunnen bereiken.

En een van die spelregels luidt luid en duidelijk: na de eerste keer bel je hem niet op. Nooit. In geen geval. Op deze regel bestaat geen uitzondering.

Mannen zijn binair gestructureerde wezens. Dat maakt de omgang met hen eenvoudig. Op voorwaarde dat je je hoofd erbij houdt.

Belangrijk is het volgende te bedenken:

a) voor de man is de eerste seks met een vrouw zoiets als een cadeautje. Een cadeautje van haar. Daarom bedanken mannen vaak na de seks;

b) volgt dwingend uit a): de man vindt dat hij nu aan de beurt is. Hij geeft iets terug door haar op te bellen, rozen te sturen, onaangekondigd voor de deur te staan. (Grote goden! Hopelijk komt Daniel niet op het idee om mij spontaan op te gaan zoeken. Moet voorbereidingen treffen voor het geval dat! Moet meteen het bad vol laten lopen en mijn epileerapparaat opladen!)

Een man voelt zich beroofd van zijn mannelijkheid als een vrouw hem voor is. De uren of dagen tussen de eerste seks en het daaropvolgende telefoontje van hem zijn de enige tijd waarin het mannetje de toestand meester is;

c) complicerende factor: na de eerste seks weten vrouwen meestal precies wat ze willen. Alles of niets. Om eerlijk te zijn weten ze dat al na de eerste kus. Maar soms kom je er gewoon niet meer onderuit. Voor mannen is vrijheid een waarde op zich, de eenzame wolf als ideaal manbeeld. Daarom hebben ze meer tijd nodig om te beslissen.

18:19

Wat! Bijna halfzeven! Verdorie, hoe lang is `meer tijd’? Ga Big Jim opbellen. Hij heet natuurlijk niet echt Jim. Hij heet Burckhardt Matz. Jo en ik noemen hem zo sinds hij ons heeft toevertrouwd – hij had liefdesverdriet en ongeveer een halve fles pernod op – dat hij als kind tijdens handwerkles een zwembroek had gehaakt voor zijn Big Jim-pop.

Big Jim is in menig opzicht een atypische man. Hij schrijft bijvoorbeeld graag brieven. Zijn brieven zijn de enige die ik bewaar. Ze zijn prachtig. Er gebeurt weliswaar niet bijster veel in zijn leven – hij is sinds drie jaar single en is, geloof ik, al net zo lang bezig aan zijn afstudeerscriptie — maar dat wat niet gebeurt, weet Big Jim in zulke aandoenlijke woorden te vatten. Hij wordt vaak verliefd en vertelt mij dan aan de telefoon van die ontroerende dingen, zoals: `Ach, Cora, als je eens kon zien hoe bevallig ze haar haar naar achteren strijkt.’

Of: `Als ze leest, krijgt ze op haar voorhoofd, tussen haar ogen, een rimpeltje. En dan ziet ze er zo ernstig uit dat ik haar wel zachtjes door elkaar zou willen schudden, zodat ze het glimlachen niet verleert.’

Ik vraag me wel eens af of er ooit iemand is die mij net zo opmerkzaam en liefdevol gadeslaat. Zonder dat ik het weet? Is er daar ergens iemand die betoverd wordt door de manier waarop ik soms met mijn knokkels over mijn hals strijk? Dat doe ik namelijk. Aanvankelijk deed ik het bewust, omdat ik ergens had gelezen dat je zo een dubbele kin kunt voorkomen. Nu doe ik het zonder erbij na te denken.

Is er iemand die heimelijk vergaat als hij ziet hoe ik ‘s middags in de kantine macaroni met tomatensaus eet? Volgens mij zie ik er dan namelijk heel tevreden uit.

Is er iemand die op afstand verliefd op mij wordt als hij me hoort lachen? Ik lach vrij hard. En mijn toch al brede mond wordt dan nog breder en splijt mijn gezicht in tweeën.

Big Jim en ik hebben een merkwaardige relatie. We zijn niet verliefd op elkaar, maar we zien ook niet graag dat de ander verliefd wordt. We zijn dan bang dat we alleen achterblijven. Single zijn is namelijk helemaal niet zo erg als je vrienden hebt die ook single zijn en met wie je als kenners onder elkaar kunt praten, jammeren of jubelen. Zodra iemand de vertrouwde kring van alleenstaanden verlaat, worden de overgeblevenen onrustig. Want misschien blijf je ooit als enige over. En dan is het echt niet leuk meer.

18:20

`Met Matz?’

`Hé, Big Jim, zeg eens, hoe lang laat jij een meisje wachten?’

`Wat? Cora? Waar zit